Prolog

  Słońce już prawie zaszło, gdy dotarłyśmy na plażę. Samantha rzuciła bezceremonialnie sprzęt na piasek i odetchnęła z ulgą.  Poszłam za jej przykładem.
  - Myślę, że zrobimy parę ujęć od tej strony - wskazałam na lewo. - A kiedy słońce całkiem zajdzie zaczniemy od morza.
  Przyjaciółka jęknęła przeciągle.
  - Rozumiem, że teraz mamy rozstawić to wszystko tutaj, by przenieść to potem w inne miejsce?
  Uśmiechnęłam się i klasnęłam w dłonie.
  - Dokładnie tak.
  Zaczęłyśmy przygotowywać plan. Miałam zamiar sfilmować zwierzęta o zmierzchu. Australijskie, dzikie brzegi były siedliskiem naprawdę wspaniałych stworzeń, a ja chciałam uchwycić je wszystkie na swoim filmie.
  Kiedy już skończyłyśmy, od razu chwyciłam za kamerę. Zaczęłam kręcić horyzont, powoli schodząc obiektywem w dół. Moją uwagę przykuło coś intensywnie niebieskiego w wodzie. Zmarszczyłam brwi, skonsternowana, jednak nie przerywałam ujęcia. Świecące punkciki zaczęły pojawiać się kolejno w oceanie.
  - Sam - szepnęłam. - Spójrz.
  Przyjaciółka podążyła wzrokiem we wskazane miejsce i otworzyła usta ze zdziwienia. Podeszłam bliżej, by zbadać dziwne zjawisko.
  To były ryby. Małe rybki, które mieszkają w muszelkach, otoczone teraz fluorescencyjną poświatą. Śmigały szybko w wodzie, zostawiając za sobą neonowe ślady, które znikały po sekundzie. Mogłabym uznać to za coś niesamowitego, gdyby żółw, który wyszedł właśnie na brzeg obok mnie, również nie roztaczał takiego blasku.
  - One chyba nie powinny tak świecić, Amy - Sam odsunęła się nieco od wody.
  Wyłączyłam kamerę.
  - Myślisz, że są napromieniowane? - zbliżyłam rękę do tafli, a kilka rybek wynurzyło pyszczki na powierzchnię.
  - Myślę, że nie powinnaś ich doty...
  Jednak ja zanurzyłam już rękę. Przez ciało przebiegł mi prąd, a niewidzialna siła odrzuciła mnie do tyłu. Upadek wytrącił mi powietrze z płuc i przez chwilę zapomniałam, jak się oddycha. Desperacko pragnęłam złapać dech. Kiedy już mi się to udało, odkryłam, że nie potrafię się ruszyć. Słyszałam krzyki Samanthy. W końcu odzyskałam kontrolę nad ciałem i zdołałam dźwignąć się do pozycji siedzącej. Sam podbiegła do mnie; uniosłam rękę, na znak, że wszystko w porządku, ale dziewczyna poleciała do tyłu jak ja przed chwilą.
  Z przerażeniem wpatrywałam się we własną rękę. Promieniowała zupełnie jak te zwierzęta w wodzie. Zdusiłam krzyk. Zerwał się mocny wiatr, który poprzewracał  sprzęt. Mój żołądek wykonał fikołek.
  Zdążyłam zobaczyć jeszcze rozbłysk światła, zanim straciłam przytomność.